Bir kitapta, hamileliğin son üç ayında nebati gıdalarla beslenen annelerin çocuklarında kafatası daha yumuşak olduğu için kolay doğum yaptıklarını okuduğunuzu söylüyor, bu konuda benim fikrimi soruyorsunuz. Ben kişisel tecrübelerimde ve okuduğum bilimsel kitaplarda bunu doğrulayacak bir bulguya rastlamadım. Ancak, bebeğin sizin yediklerinizden beslendiğini biliyorsunuz. Bazı çokbilmiş kadınlar, iki can taşıdığınızı ve bu yüzden iki kişilik yemek yemeniz gerektiğini söyleyecektir. Bu doğru değildir. Tıka basa yediğiniz zaman hem kendiniz hem bebeğiniz bundan rahatsız olacaktır. Ne az ne fazla, ihtiyacınız olduğu kadar yiyiniz. Günlük işlerinize devam ediniz, ancak yorucu ve ağır işlerin altına fazla girmeyiniz.
Gelecek yazıta loğusalığa ait bazı sorular soracağınızı söylüyorsunuz, istediğiniz konuda, kafanızı karıştıran her şeyi sorabilirsiniz, ilk yazım biraz uzun oldu. Umarım sizi sıkmamışımdır.
Arkadaşlarınızın da soruları olduğunu, yazılarınızda bunlara yer verip veremeyeceğinizi soruyorsunuz, inanın, ne kadar çok soru sorarsanız benim için o kadar iyi olur. Böylece beni yazacak konu aramaktan kurtarmış olursunuz.
Şu anda zihninizi meşgul eden şüphe sizin kendi düşünceniz olamaz. Çünkü siz hayata iyi tarafından bakan bir kişiliğe sahipsiniz. Öyle anlaşılıyor ki, birinci yazımda sözünü ettiğim o mutsuz geveze mahalle kadınları sizin zihninize de şüphe tohumları atmışlar. Doğumu nasıl atlatacağınızı düşünerek korkuya kapılıyorsunuz. “Ya düşük yaparsam, ya prematüre doğurursam, ya gününü geçirirsem, ya çok kan kaybedersem… “ gibi olumsuz düşünceleri kafanızdan atamıyorsunuz. İnanın bana, danışmanlığını yaptığım hamile kadınlar içinde bu endişeleri duymayanına çok az rastladım. Sezgilerine fazla güvenen, kötü düşüncelerle nasıl mücadele edileceğini bilen pek çok genç annenin bana şöyle dediğini hatırlıyorum: “Göreceksiniz, doktor, ben bu doğumu atlatamayacağım. Bundan kesinlikle eminim.” Böyle diyen kadınların hepsi de doğumu başarı ile atlattılar. Sonra kuruntularına kendileri bile güldüler.
Biz psikologlar, bu korkunun sebebini araştırmak zorundayız. Neden istisnasız olarak bütün anneler doğumla ölümü birlikte düşünürler? Andersen’in bir hikâyesi vardır, herhalde okumuşsunuzdur. Bu hikâyede Azrail her insan için bir mum hazırlamıştır. İnsan yaşadığı sürece mumu yanmaya devam eder, öldüğü zaman söner. Bir mum tükenip söndüğü zaman yerine bir yenisi yakılır. Aradaki ilgiyi seziyor musunuz? Her ölen cana bedel yeni bir can yaratılıyor. Siz içinizde yeni bir can taşıyorsunuz, onun doğumu size ister istemez ölümü hatırlatıyor. Bu yeni cana bedel acaba hangi can ölümü tadacak?
